چرا طیور به صورت سنتی پرورش می یابند؟

مرغ و طیور
4.2/5 - (13 امتیاز)

برطبق گفته های اصول طیور به دلیل ذخایر پر ارزش ژنتیکی ،به نژادهای خالص بومی در بخش طیور توجه بیشتری می شود .

آنها زیبا , مولد و تکثیر کننده دسته طیور هستند و به نوعی شما را به تاریخ متصل می کنند.

بانگاهی به آگوست ۱۹۱۰ میلادی طیور آمریکا متوجه شدیم که Townsend مبحثی را تحت عنوان طیور ” اصیل” مطرح کرده و درآن مدعی شده که این دسته طیور ارزش اقتصادی بیشتری را به همراه دارند.

پرورش طیور

علاوه بر گوشت مرغ و تخم مرغ، تخم مرغ نطفه دار اینگونه مرغ ها در مقایسه با دیگر مرغ های مادر از ارزش بیشتری برخوردار است.

این گونه تخم مرغ ها به دلیل شکل و رنگ یکنواخت قیمت بالاتری نیز دارند.

وی در ادامه افزود هرچه دسته مرغ مادر بیشتری داشته باشید , پول بیشتری نیز نصیب شما می شود. انگیزه اقتصادی پرورش دهندگان مانند سالهای قبل نیست، در آن زمان که نمایشگاه ها و غرفه های بسیاری در بخش گوشت و تخم مرغ برگزار می شد و برندگان جایزه های خود را تبلیغ می کردند .

امروزه، ژن های غیرقابل جایگزین از ارزش های حائز اهمیت این طیور شناخته شده است و همین طیور ، صنعت مرغداری آینده را نجات خواهند داد.

هر نژاد خالص مانند انگلیس دورکینگ با پنجه غیر معمول خود , دارای ظاهر ، تولید مثل ، و رفتاری منحصر به فرد است . آنها از آنجایی که متعلق به یک نژاد مشخص و با ویژگی های ژنتیکی کاملا مشخص بوده و صرفاً با حیوانات خالص و هم نژاد خود آمیزش می کنند، پس قادر به تولید حیواناتی مشابه خود هستند .

نژادهای بومی مختص مناطق خاص جغرافیایی، بیشتر تحت تأثیر انتخاب طبیعی هستند و کمتر تحت تأثیر انتخاب توسط انسان قرار می گیرند . آنها نسبت به فشارها و شرایط آب و هوایی حاکم بر منطقه مقاوم هستند. حتی نژادهای بنیادین قدیمی تری مانند مرغ کوشین ناشی از پرورش سنتی بوده که آنها نژاد توسعه یافته مرغ مادر وایندوت هستند.

پرورش طیور به صورت سنتی

پرورش دهندگان به دنبال توسعۀ نژاد مرغ های مادر کنونی هستند. اگر تمام جوجه ها از یک گونه باشند باز هم در برخی ژن ها اشتراک داشته و برخی ژن ها مختص نژاد مرغ مادر است . اکثر پرندگان مانند اردک , غاز , بوقلمون ویژگی های ژنتیکی مشترکی دارند اما به دلیل گونه های وحشی موجود در طبیعت ویژگی های دیگری – از  سایر نژادهای بومی و وحشی – نیز در آنها یافت می شود .
نژادهای بومی بخشی از فرهنگ یک ملت بوده که در حال از دست رفتن می باشند . پرورش طیور به شیوه سنتی در بخش صنعت دام و طیور شکوفا نشده است . صفات ژنتیکی این مرغ ها سبب شده که تلفات کمتری داشته در برابر بیماری ها مقاومت بیشتری داشته باشند. جفت گیری و باروری آنها به طور طبیعی است .

مرغ های بومی بخش مهمی از یک فارم یکپارچه و پایدار به حساب می آیند. در این فارم ها ویژگی های هر نژاد خالص با توجه به شرایط آب و هوایی و اهداف تولیدی در نظر گرفته می شود.

پرورش طیور چگونه انجام میشود

نژاد چانتکلر مختص کانادا بوده و برای شرایط آب و هوایی سرد مناسب است. نژادهای مدیترانه ای مانند لگهورن ، آنکونا و گروهی از مرغ های مادر اسپانیایی در بین مرغ های تخمگذار مشهور هستند. در فارم های یکپارچه با تولیدات زنجیره ای ، از طیور به عنوان عواملی برای اکولوژی و تولید با هم در نظر گرفته می شود. مرغ ها از علف های هرز و حشرات تغذیه می کنند. مرغدار ها از این صفت آن ها در جهت زیر و رو کردن زمین استفاده می کنند . خوراک مرغ بومی متشکل از ضایعات کشاورزی ، اضافه و دور ریز غذای روستاییان ، علوفه و سبزیجات و جانداران ریز مانند بعضی از کرم ها و حشرات می باشد که می توان با اضافه کردن مقداری مکمل غذایی ، کیفیت غذایی آنان را بالا برد.

از آنجایی که مصرف کنندۀ زباله های سبز به حساب می آیند و کودی با نیتروژن بالا تولید می کنند، گوشت مرغ و تخم مرغ مصرفی را نیز فراهم می کنند تولید مثل و بقاء دستۀ طیور را به عهده دارند. از آنجایی که نژادهای بومی ناشی از پرورش انتخابی است ، اگر صرفاً برای تولیدات نمایشگاهی ، سرگرمی و یا پرندگان زینتی تولید شوند، به احتمال زیاد ویژگی های مختص نژاد خود را از دست می دهند.

جوجه کشی به روش سنتی

فشارهای موجود در تولید، تأثیر قابل توجهی در جهت گیری نژاد طیور دارد . مرغی که به عنوان مرغ مادر از سوی مرغدار در نظر گرفته می شود تمام اهداف پروژه پرورش طیور را در بر دارد . این بدین معناست که تخم مرغ و گوشت تولیدی با همان صفات مورد نظر در دستۀ طیور باقی می ماند.

برای یک مرغدار انتخاب مرغ مادر هرگز کار راحتی نبوده است . دسته طیور نیاز به تنوع دارد تا به نوعی از مشکلات جوجه کشی جلوگیری شود . از سوی دیگر باید هماهنگی دسته طیور برای حفظ هویت نژادی حفظ شود . سویه های صنعتی به دنبال رسیدن به یک هماهنگی هستند.

مرغ و طیور
صفات فیزیکی برای تشخیص و جداسازی نژادهای مختلف مرغ شامل اندازه و شکل بدن ، رنگ پوشش پر ، نوع تاج ، رنگ پوست ، تعداد انگشت ، مقدار پر ، رنگ لاله گوش ، رنگ تخم و دیگر صفات قابل مشاهده و نیز محل زیست اولیه آنهاست. ترکیبی از این صفات به همراه برخی خصوصیات رفتاری منجر به توسعه نژاد خاصی از مرغ شده است . کوشش در زمینه پیشرفت خصوصیات فیزیکی و تولیدی مرغ ها براساس تمایل انسان را اصطلاحاً «اصلاح نژاد» می نامند.

بنابراین هدف اغلب آنها تجاری است و نتیجۀ آن توسعۀ نژادها و سویه های جدید مرغ است که هنوز هم پتانسیل پیشرفت دارد . اصلاح نژاد مرغ همچنان ادامه دارد. نژادهای خالص بومی به تنوع ظاهری پرنده هستند و پرورش دهندگان ساعت های متمادی را صرف بازبینی دسته طیور می کنند. با این کار سابقه رشد پرنده ، تولید تخم مرغ ، سن رسیدن به بلوغ و سلامت و بهداشت آن ها بدست آمده و به آن ها در انتخاب پرنده مناسب کمک می کنند.

پرورش صنعتی طیور

در قرن ۲۱ جوجه های صنعتی توسط چند شرکت چند ملیتی از طریق یک پایگاه ژنتیکی برای افزایش سود ،نظارت می شوند که البته گاهی نیز جلوگیری از شکست پروژه اجتناب ناپذیر است. به عنوان مثال پرندگان با ژنتیک مشابه نسبت به بعضی بیماری ها آسیب پذیرتر هستند و با توجه به شرایط پرجمعیتی که نگهداری می شوند ممکن است نیاز به اضافه کردن دوز مشخصی از آنتی بیوتیک در خوراک داشته باشند. در شرایطی که بیماری مورد نظر به سرعت در حال گسترش بوده و ممکن است مقاومت به درمان را به همراه داشته باشد.

استانداردهای مرغ مادر عمدتاً از لحاظ فیزیکی شناخته شده و گاهی شاخص های رفتاری نیز در نظر گرفته می شود . انتخاب مرغ ها از سوی پرورش دهندگان با توجه به این استانداردها انجام می شود . مبحث استاندارد شامل شکل بدن، بال ، پر ، تاج و رنگ بدن پرنده است . صفات دیگری نظیر باروری ، مقاومت در برابر بیماری ها و طول عمر پرنده از جمله صفاتی است که کمتر از طریق ویژگی های فیزیکی قابل مشاهده است.

روش های سنتی جوجه کشی

سلامت طیور به حفظ اندازه جمعیت دسته در شرایط جغرافیایی جداگانه بستگی دارد . پرورش دهندگان در شرایط آب و هوایی مختلف سیاست های مختلفی را در جهت پرورش نژاد سالم به کار می برند.

با توجه به این امر که پرورش مرغ به صورت تفریحی می تواند نسل نژادهای نادر را از خطر انقراض حفظ کند، باید توجه داشت که پیدا کردن و یا ایجاد بازار برای مرغ هایی با نژاد اصیل برای این گونه طیور آینده ای مطمئن را رقم می زند. اگر مرغداران درآمد خوبی داشته باشند، تعداد بیشتری از این دسته طیور را پرورش می دهند. هدف اقتصادی یکی از اهداف اصلی پرورش طیور بومی است.
مرغ های بومی به چیزی بیش از یک نمایشگاه احتیاج دارند. با عرضۀ گوشت و تخم مرغ بومی و امکان استفاده مردم از آن، علاوه بر تضمین آیندۀ این دسته طیور ، از تغذیه سالم و  مناسبی نیز برخوردار می شویم.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *